psykoty (nie-mechaniczne) (27 października 2008)

Tą zbiorową nazwą „psykoty”, określałyśmy zestaw domowych zwierzaków, zazwyczaj złożony z dwóch osobników: psa i kota, chociaż był i okres, kiedy były dwa psy i kot. Osobiście uważam, że jedynie alergie usprawiedliwiają dom bez zwierząt, a dzieci powinny się wychowywać mając codzienny z nimi kontakt. Był też okres kiedy Nadia miała papużki faliste – Felka i ...?, na chwilę pojawił się też znaleziony (sic!) obok domu żółw – oddany kilka tygodni później, kiedy się okazało, że uciekł komuś z domu jakieś 100 czy 150 metrów od naszego. Żółwie są diabelnie szybkie, trzeba uważać, bo mojemu bratankowi też uciekł, spuszczony na chwilę z oka (dzięki temu, miałyśmy za to „oprzyrządowanie” dla późniejszego znaleziska)!

Nadia uwielbiała zwłaszcza koty, miała nawet okres prawdziwej kociej manii: zakładała z ówczesną przyjaciółką „Klub Kotów”, miała kocie pseudonimy, no i bez przerwy je rysowała i o nich pisała. Miała też rozmaite zabawki, maskotki, figurki, notesy z kotami, itd.

Te, na zdjęciu poniżej, zrobiłam ja, według jej projektów, żółty kot jest starszy i nazywa się Giotto (do dzisiaj nie wiem, skąd Jej się wzięło to imię; miała jakieś 5, 6 lat, kiedy został zrobiony i nic nie wiem o tym, aby miała wówczas jakąś wiedzę o malarstwie Giotta, które ja uwielbiam – freski w Asyżu nie do opisania, ale to widać dopiero na żywo), różowy to kotka Lara (od Lary Croft, którą w pewnym czasie też się fascynowała) młodsza o kilka lat. To były Jej ukochane zabawki, chociaż wykonane raczej nieudolnie. Na tej fotce jeszcze nalepka na ścianie, czyli jeden z kotów, które chwilowo nam, po śmierci naszego kota – Kuby (zdechł ze starości ok. 1,5 roku temu), zastępowały żywego kota.

Kuba był niesłychanie spokojny, by nie rzec – flegmatyczny i dzielnie znosił wszelkie pieszczoty i miętoszenie. Cały biały, z wyjątkiem „czapki” na głowie, ogona i czarnej kropki nad ogonem – co wyglądało z tyłu jak kropka nad „j”.

Aktualny pies nazywa się Bono (bez związku z wokalistą U2 – został nabyty już wraz z imieniem, a właściwie, nabyta została obroża i smycz, a pies był za darmo – stąd często nazywany Bonusem), to wyjątkowo poczciwe bydlę, bardzo pogodne, towarzyskie i zabawne. Można go wytargać za uszy, sprać po pysku, a on to po prostu uwielbia. Śmiałyśmy się, że jest idealnym „odpiorcą” – takim odstresowywującym niedźwiadkiem do zabawy. Dzielnie dotrzymywał Nadii towarzystwa; kiedy mnie nie było w domu i zostawała sama, co od śmierci babci, niestety było codziennością. Dzięki niemu i ja byłam spokojniejsza, wiedząc, że jest nie tylko miłym towarzyszem, ale i najlepszym „alarmem” i odstraszaczem niepożądanych gości. Bo jednak mimo poczciwej natury wzbudza w obcych respekt.

Był też oczywiście pretekstem do wymyślania różnych powiedzonek, np.: Bonuszek w większości składa się... z uszek!

Jest dużo zdjęć Nadii ze zwierzakami, chociaż nie z ostatnich lat, tylko jako dziecka, nie mam ich niestety w komputerze, ale może niektóre wskanuję. Za to w Jej telefonie pełno było fotek kotów i naszego psa. Mam także dwa filmiki z udziałem Bono, jeden z nich kręciła Nadia i słychać Ją w tle.

mamaNadii (19:17)