wstęp i zaproszenie do dialogu (23 sierpnia 2008 )

Zaloguj się E-mail OnetHasło Niepoprawne dane Objaśnienia Loguj się bezpiecznie Zapomniałem hasła

Zaloguj się E-mail OnetHasło Niepoprawne dane Objaśnienia Loguj się bezpiecznie Zapomniałem hasła

Witajcie,
Dwa miesiące i dwa dni temu, nazajutrz po swoich 16tych urodzinach odeszła moja córka Nadia. Tragiczny, głupi, niezawiniony przez nikogo wypadek uciął życie, które dopiero sie zaczynało.
Była bardzo twórcza, zostawiła mnóstwo tekstów, rysunków, fotografii. Chcę tutaj Wam je pokazać i zaprosić do dialogu z Nieobecną, ale żywą tak długo jak zostanie w naszej pamięci.

To zdjęcie (a właściwie całą serię "łapania" tęczy) zrobiła kilka tygodni przed śmiercią, teraz na tę tęczę wstąpiła.

Poniżej moje wspomnienie, ale później będą Jej teksty i (mam nadzieję, że także) Wasze komentarze, wasz z Nią dialog...
------------------------------------

Nadia

Nie lubiła swojego imienia. Wszyscy mówili, że do niego dorośnie, że to piękne imię. Nie dorosła. Nie zdążyła polubić oliwek ani koziego sera. Chciała zmienić nazwisko na moje. Nie dostała takiego wyboru.Wybrała sobie za to inne imiona: Esty Hiko Minamoto - dla swojego alternatywnego powieściowego życia. W tamtym świecie nadal żyje.

Jeden z wierszy, które przygotowała na "Lipę" (konkurs literacki dla dzieci i młodzieży) brzmi tak:

(bez tytułu)

jestem

nie zawsze miłym,

nie za bardzo puszystym,

nie całkiem okrągłym (może krzywo zwiniętym),

w miarę ciepłym (choć nie wszędzie tak samo),

raczej nie miękkim (za to kruchym),

jasnym (ale tylko barwą)

k ł ę b k i e m

frustracji

i innych nerwów.

pobaw się kłębkiem,

kocie.

O sobie? Ale przestrzegała, żeby nie traktować słów wierszy dosłownie...

I drugi:

"potwory"

potwory czają się

nawet nie po kątach pokoju

ale po kącikach

ludzkich oczu

w spojrzeniach, których miało nie być

za wiele

- dokładnie tyle i dokładnie tak

żeby było

jak się należy i jak wypada

losowo

moich, twoich

i naszych

choć tych ostatnich, no, ileż ich jest?

trzeba przyznać, że

tak szczerze

to naprawdę nie patrzymy na siebie zbyt często

Więc spójrzcie na siebie i na Nią, póki pamiętacie. Ja będę pamiętać zawsze.

Zawsze wiedziałam, że jest niezwykła, i że nie jest to tylko takie typowe odczucie każdej matki. Inni różnie to odbierali, jedni to rozumieli inni nie. Ale wiele osób też to zauważało. Niektórzy mi to mówili.

Nic właściwie w moim życiu tak naprawdę do końca mi się nie udało – ani praca zawodowa, ani miłość. Tylko parę przyjaźni. Pewnie, to też dużo.

Ale moje dziecko było tym Jedynym, z czego byłam naprawdę dumna. Z Jej inteligencji, poczucia humoru, rozsądku, ironii. Urody, chociaż to mniej ważne. Z Jej Wielkiej Klasy.

I byłyśmy naprawdę dobrym zespołem. Dobrze nam się razem żyło na co dzień. Miałyśmy swoje małe rytuały, swoje przyjemności, swój język,swoje zabawy. Mogłyśmy na siebie liczyć, na swoje zrozumienie, ale też na szacunek dla prywatności. Ona szanowała moją, a ja jej.

Dużo nam brakowało, a to pieniędzy, a to wsparcia innych,ale jednak nie zazdrościłyśmy innym, ceniłyśmy to, że mamy siebie. Nie wiem czy była ze mnie tak dumna jako matki, jaka ja z niej jako dziecka.

Ta chwila rano, kiedy się budziła i przychodziła do mnie do łóżka, żebym ja mogła się obudzić i przygotować jej śniadanie i ubranie, to była chwila nieopisanej rozkosznej bliskości. Sama w moim łóżku natychmiast z powrotem zasypiała, tylko, jeśli moja ręka jej przeszkadzała, kładła ją sobie ze zniecierpliwieniem na głowie. Trudno mi oddać jak bardzo mnie to wzruszało, rozczulało, jak bardzo ten gest przywłaszczenia mojej ręki (bo przecież cała byłam jej) mi się podobał. Leżałam jeszcze,próbując się dobudzić jakieś 10 minut, smakując jej bliskość, jej ciepło. Potem wstawałam, przygotowywałam, co trzeba przed wyjściem do szkoły, pilnowałam,żeby wyszła na czas. Zwykle się guzdrała, ale czasem zostawało jeszcze trochę czasu, żeby i przed wyjściem na chwilę usiąść i troszkę się poprzytulać.

W ciągu dnia, też często podchodziłyśmy do siebie, żeby się przytulić, albo pogłaskać po głowie, policzku, potrzeć nosami. Nawet nie wiem czy inni wiedzieli jak często okazujemy sobie czułość, nie manifestowałyśmy tego specjalnie publicznie.

Teraz, moja pierwszą nieprzytomną myślą po przebudzeniu jest: jaki to dzień, czy trzeba wstawać, czy możemy pospać?... Bo Nadia, jak i ja lubiła długo pospać rano, to raczej wieczór był porą naszej największej aktywności. Teraz śpi na zawsze.

Byłam dumna nie tylko z tego, że jest taka bystra, że potrafi się zmobilizować, aby osiągnąć cel (olimpiady czy inne konkursy, nieważne...), że ma swój świat, swoją muzykę, literaturę, swoje zdanie, swoje wybory, których potrafi bronić. Byłam też dumna, że mnie pyta o zdanie czy opinię w jakiejś sprawie, albo prosi o wyjaśnienie czegoś – terminu,słowa, opowiedzenie zdarzeń. Czułam się dumna, że jesteśmy partnerkami na serio. Pokazywała mi to, co jej się podobało, czy to była muzyka, czy książka,czy strona internetowa. Miała też swoje sekrety, swoje zapiski, swoje rysunki.Pokazywała tylko to, co chciała. Rozumiałam to, przecież ja też mam myśli,które zachowuję tylko dla siebie. Słuchała jednak mojej muzyki, oglądała moje projekty, podbierała książki i zawsze szczerze i wprost mówiła, czy to jej zdaniem fajne czy nie bardzo. To samo nas śmieszyło, często podobało nam się to samo, czasem nie, ale nigdy nie było problemem, jeśli ona wybierała coś innego niż ja. Jej dojrzałość myślenia nieustannie mnie zdumiewała, chociaż oczywiście miała też absolutnie typowe dla nastolatków marzenia i zachcianki.

Na pewno marzyła o miłości, życzyłam jej, żeby miała w tym więcej szczęścia niż ja. Wiedziałam tylko, że łatwiej docenić jej klasę ludziom dojrzałym niż rówieśnikom. Ale wierzyłam, że z czasem znajdzie prawdziwego partnera dla siebie.

Byłam absolutnie pewna, że osiągnie więcej niż ja, że z jej znajomością języków, tą łatwością poruszania się w dzisiejszym świecie, zdecydowaniem, co do tego, co ją interesuje, co chce studiować, a nawet gdzie ( a mierzyła wysoko – MIT - Massachusetts Institute of Technology, w Stanach, ale chyba miała w tym rację). Byłam pewna, że chociaż wcale nie będzie jej łatwo, (wiem coś o tym jak niełatwo innym zaakceptować Indywidualność, Osobowość - a ona mając 16 lat wyraźnie już nią była), na pewno jej się uda. Miałam nadzieję, że trochę i moja w tym zasługa, że przecież zna swoją wartość i będzie umiała to wykorzystać i czerpać z tego siłę. A ja jestem od tego, żeby w każdym wyborze ją wesprzeć.

Niedawno opowiadałam znajomym, jaka byłam zdziwiona narzekaniami rodziców z jej klasy (gdzie było mnóstwo mądrych dzieciaków,olimpijczyków), że za dużo siedzą przed komputerem, że są uzależnieni od komórek... i myślałam ze zgrozą, że ci ludzie bluźnią nie doceniając swoich dzieci. W konkluzji doszłyśmy z przyjaciółką do wniosku, że różne rzeczy nam wżyciu nie wyszły, ale mamy za to fantastyczne dzieci i grzechem byłoby tego nie widzieć.

Dlaczego tak nagle, tak bezsensownie się to skończyło? Nieszczęśliwy, tragiczny wypadek, przez nikogo niezawiniony, przypadek podobno jeden na milion, bez najmniejszych szans na ratunek? To takie głupie, tak trudno w to uwierzyć. Nie mogę się z tym pogodzić.

Tak bardzo się starałam, żeby była spełniona, żeby nie czuła, że brakuje Jej "normalnej" rodziny. Wiem, że już dawno zrozumiała, że miłość, jaką ja Jej dawałam, a wcześniej także moja mama, także ciocia-babcia, moi przyjaciele, którzy często byli i Jej przyjaciółmi, to nawet więcej niż inni mają w "normalnych" pełnych rodzinach. Sama mi przecież to powiedziała,sama do tego dojrzała, żeby docenić, że jest tu, że jest ze mną, że to miejsce, ten kraj, ten dom jest po prostu Jej.

Była więcej niż moją lepszą częścią, była Wszystkim, co najlepsze. Odeszła w szczęśliwym dla siebie dniu,taka radosna, taka pełna nadziei...

Głupi przypadek wyrwał mi serce, czy można bez niego żyć?

Czytałam z Przyjaciółmi w ostatnich dniach Jej zapiski,często poważne, dojrzałe przemyślenia na istotne tematy, ale równie często tak zabawne, pełne niesamowitego inteligentnego celnego dowcipu, że trudno było powstrzymać się od śmiechu, także do łez.

Pamiętajcie płacząc, że prawdziwa Nadia była i będzie właśnie w tym: tych rysunkach, zabawnych cytatach, własnych pełnych humoru komentarzach do rzeczywistości, dowcipach, czy cytatach, które kolekcjonowała i które pomagały jej oswoić głupotę świata.

Nie da się powstrzymać łez, ale pamiętajcie proszę Jej piękną uśmiechniętą buzię i Jej piękny umysł...

Mama