i znowu ręce... rysują (02 września 2008)

Zaloguj się E-mail OnetHasło Niepoprawne dane Objaśnienia Loguj się bezpiecznie Zapomniałem hasła

Dorzucam dziś wspomniany wczoraj rysunek rąk.

I od razu kilka uwag na temat rysowania Nadii.

Jako dziecko rysowała fantastycznie (jeszcze niedawno wykorzystałam kilka jej rysunków w projektach dywanów – poniżej połączenie jej i mojej twórczości);

miała dar idealnego łapania ruchu i charakteru postaci w kilku kreskach. Potem przechodziła różne etapy, w ostatnich latach polubiła manghi i w takim „manghowym” stylu głównie próbowała rysować, co coraz lepiej jej wychodziło:

Ja wielbicielką mangi nie jestem i zawsze uważałam, że znacznie lepiej próbować szukać własnego oryginalnego stylu niż naśladować cudzy, zwłaszcza tak manieryczny, jak ten w mangach. Ale równocześnie sądzę, że etapu różnego rodzaju naśladownictwa nie da się uniknąć i po prostu trzeba przez to przejść, aby potem iść dalej swoją drogą. Radziłam Nadii, aby oprócz tych rysunków „komiksowych” starała się jak najwięcej po prostu rysować z natury, obserwując światło, kolor, itd. I jak już wcześniej napisałam, jednym z planów na to właśnie lato, była nauka malarstwa. Cieszyłam się, że pokażę Jej, na co zwracać uwagę w kompozycji, jak mieszać farby; że szybko przekona się, jak taki podstawowy „warsztat” malarski się przydaje i jaką daje swobodę w świadomym budowaniu obrazu. Nie jestem świetną malarką, malarstwo nie jest dla mnie niestety środkiem, przy pomocy którego umiałabym wyrażać swoje emocje. Ale mam dużą łatwość realistycznego malowania. To akurat tyle, co przydaje się, żeby uczyć innych podstaw warsztatu.

Ale niezależnie od różnych niedoskonałości w pracach Nadii (sama mówiła o tym: „coś tu skiełzło...” - miała świadomość, że jeszcze długa droga przed nią), chwaliłam wiele jej pomysłów, wielką wyobraźnię, umiejętność wyrażania emocji (co tak naprawdę ważniejsze niż doskonałość warsztatowa) i coraz jednak lepszy ten warsztat...

Więc dość mojego gadania patrzcie i oceniajcie sami:

mamaNadii (21:58)